Als golden retriever zit het er bij Liesl ingebakken: het baasje plezieren. Als pup al vond ze alles leuk om te leren. Al snel kon ze de welbekende huis-tuin-en-keuken commando’s. Zit, lig, blijf, een pootje (of high five) en op de rug. En als allemansvriend die ze is, leerden we haar ook waaks blaffen naar onbekenden op het erf. Uiteindelijk kon ze zelfs de tv-gids apporteren.....
Onze golden retriever die als de beste luistert (en soms helemaal niet)
Als golden retriever zit het er bij Liesl ingebakken: het baasje plezieren. Als pup al vond ze alles leuk om te leren. Al snel kon ze de welbekende huis-tuin-en-keuken commando’s. Zit, lig, blijf, een pootje (of high five) en op de rug. En als allemansvriend die ze is, leerden we haar ook waaks blaffen naar onbekenden op het erf. Uiteindelijk kon ze zelfs de tv-gids apporteren. Ze pakte het tijdschrift tussen haar voortanden en bracht het zonder scheuren naar je toe. Iets wat heel handig was voor ons als - soms luie - baasjes, maar des te meer bewees dat er een uitstekende hulphond in haar schuilging.
Liesl ging naar puppycursus voor jachthonden en apporteerde daar dummy’s in ruil voor uitgebakken spekjes. Toen ze het puppyclubje was ontgroeid en naar de échte jachtcursus mocht, leerde ze serieuze zaken. Strak naast je lopen (aan de voet), een apport aanbrengen (kom voor), over een watertje zwemmen, een sleepspoor volgen, in de verte aangestuurd worden door een fluitje… Hét hondendiploma der hondendiploma’s, het A-diploma, heeft ze dan ook met glans behaald. Eén woord. Supertrots.
Heel handig natuurlijk, zo’n op afstand bestuurbare hond. Wandelen zonder riem is geen probleem en bij het oversteken zit Liesl netjes aan de voet. Het is meestal niet eens nodig om het bewuste commando uit te spreken; een klopje op je been of een knipje in je vingers is voldoende. Ze luistert geweldig.
Maar als ze tijdens het wandelen een glimp opvangt van Balou? Zijn zwarte vacht die in de verte wappert in de wind. Zijn brede poten die lichtvoetig door het gras stappen. Zijn bruin-witte kop die zich naar haar toe draait, zijn oren die zich spitsen, zijn golvende staart die als bevroren in de lucht hangt… Ho maar! Dan gooit Liesl al haar commando’s en diploma’s overboord. Dan hoort en ziet ze mij niet meer – maar stuift ze in één streep op haar grote liefde af: Balou de Berner Sennen.