Onze hond in de sneeuw
Als er sneeuw ligt, loopt onze golden retriever ’s ochtends kwispelend maar behoedzaam de tuin in. Na een paar stappen steekt ze haar snuit dan even in de verse sneeuw. Ze proest, springt op, neemt een aanloop en maakt een halve koprol. Op haar rug woelt ze genietend door de sneeuw. Haar keel produceert een diep, tevreden gegrom. Nadat ze is uitgeraasd, staat Liesl op en schudt haar goudkleurige vacht. Ze kijkt me met gespitste oren uitdagend aan en als ik haar een zachte sneeuwbal toegooi, springt ze hoog in de lucht en hapt vol overgave naar de uiteenspattende bal.
Maar hoe leuk de sneeuw ook is, het blijft een koud goedje. Dus tijdens bijna elke sneeuwwandeling krijgt Liesl koude pootjes. Ineens blijft ze dan stilstaan. Trekt één pootje schokkend omhoog en kijkt je smekend aan. Ik snel naar haar toe en haal met mijn vingers de sneeuwklompjes tussen haar voetkussentjes vandaan. Even houd ik haar zooltjes vast in een poging ze op te warmen, en dan is het kwaad alweer geschied. Liesl rent vrolijk lichtvoetig verder in de witte wereld.
De sneeuw maakt haar blij. Maakt haar koud. En maakt ook dat ze soms haar oriëntatie kwijt is. Waar ze anders de weg op haar duimpje kent, haar behoefte uitsluitend doet op het gras, laat ze zich nu door haar achterpoten zakken. Op een plek waar ze dat anders nooit zou doen. Een voetpad. Recht voor een huis. Even kijk ik verschrikt op, als ze maar niet... Maar Liesl doet onverstoord een lange plas. Ik zie hoe de gele plek sneeuw laat wegsmelten en grinnik. Hopelijk valt er snel een dik pak sneeuw, dan hebben alle honden de tijd van hun leven!